Enviar a un amigo
ImprimirEspada de Piñeiro
Unha vella cun só dente que anda matando xente, así era coñecida na sabedoría popular a espada de piñeiro.
Unha vella cun só dente que anda matando xente, así era coñecida na sabedoría popular a espada de piñeiro. Xa tiña sona dabondo este utensilio de defensa dentro dos xogos habituais dos nenos. Puideron ter influído os contos e as lendas que nas noites de inverno eran contadas e recreadas á beira das nosas lareiras polos nosos avós e avoas. Isto facía voar a imaxinación dos pequerrechiños da casa. Polas súas cabezas pasaron o cabaleiro Roldán, as aventuras de Carlomagno, os romanos no mítico monte Medulio, o apóstolo Santiago, o Cid, entre outros, e máis recentemente grazas á Literatura, aparecen os famosos Tres mosqueteiros de Alexandre Dumas. Os rapazolos saían aos montes, aos outeiros, ás eiras, prados ou camiños e convertíanse por momentos en todos eses personaxes ou en soldados anónimos que algún día loitaron nos seus exércitos. Remataban os combates suorentos e cheos de po, mais coas ganas de repetir outra batalla noutro momento de lecer.
Este xoguete xa está constatado, por achados arqueolóxicos e por iconografías, na época romana e na etapa medieval. Era común tamén feita de madeira en Portugal e
noutros lugares. En Cataluña chamábase espasa de fusta, aínda que tamén era moi común facer sabres de cana, sabre de canya. O mesmo acontecía nas Illas Baleares que á aparte de facelas de madeira tamén abundaban as de cana. Na Bretaña francesa adoitábanse facer sabres e espadas de salgueiro, épée de saule e sabre de saule.
ASÍ SE FAI
MATERIAL: Unha punta dun Piñeiro seco e unha navalla.
TEMPO: 10 minutos.
ESTACIÓN: Todo o ano.
Despois de procurar e atopar un piñeiro seco e novo, cortábase a uns 15 cm da última ramificación, evidentemente pola parte de abaixo. Deseguido, cortábaselle a punta e afiábase un pouquiño, para darlle un parecido máis real á futura espada. A continuación córtanse esas últimas ramificacións, deixándolles uns 5 cm do tronco central. Na parte de abaixo destas devanditas ramificacións, que servían de protección para a man, quedaba a empuñadura duns 10 cm. Xa estaba así feita a espada, aínda que, sempre dependendo da imaxinación, da maña ou da présa, podíaselle engadir ou realizar adornos na empuñadura, nas ramificacións ou no mesmo fío.
