Colar de Pampullos ou Pampillos

Este costume de adornarse para campar máis xa vén moi de vello. Xa as culturas primitivas empregaban todo tipo de adornos para estaren máis fermosos e distinguirse diante dos seres da súa mesma especie. Sobre todo adoitaban realizar estas prácticas…

Este costume de adornarse para campar máis xa vén moi de vello. Xa as culturas primitivas empregaban todo tipo de adornos para estaren máis fermosos e distinguirse diante dos seres da súa mesma especie. Sobre todo adoitaban realizar estas prácticas as xentes vinculadas co mundo agrario e moitas veces adobiábanse con todo tipo de flores e plantas e cores sacados delas, por mor dalgún culto agrario, como por exemplo a chegada da primavera con todo o que iso significaba e significa. Non se reparaba moito no tipo de flor, aínda que dependía da zona e da época do ano para escoller unha ou outra clase de flor ou planta. Tamén dependendo da forma e cor, podía ser utilizada para colar, coroa, pendentes, brazaletes ou cintos.

Esta práctica lúdica entre os máis novos é coñecida en toda Europa e por suposto en todo o mundo. En Cataluña, por exemplo, facían colares (collar, collaret) e brazaletes para brazos e nocellos de diferentes tipos de flores. En Portugal son moi coñecidos por todo o país os colares de macela, de dente de leao, argolas e colares de agulhas de pinheiro, de bolinhas de gilbardeira. En Francia acontecía o mesmo, pois tamén realizaban o collier en aiguilles de pin (colar de agullas de piñeiro), collier en chatons de chátaignier  (colar de recandeo de castiñeiro) ou os colliers en fruits (colares de todo tipo de froitos, castañas, piñas dos cipreses, boliñas dos ameneiros, das cúpulas das landras, …) e, por suposto, das máis variadas flores, aínda que as máis socorridas son as margaritas.

ASÍ SE FAI

Comezamos pola tarefa de procura destas flores que son perfectamente recoñecibles, tanto pola súa cor moi amarela como pola súa forma redondeada con moitos pétalos desa mesma cor e o corazón ou botón tamén amarelo. Outra pista importante para o seu recoñecemento é que aparecen en moita abundancia nas leiras ermas ou arredor dos camiños e carreiros. Unha vez recollida a cantidade pertinente, é dicir, unhas tres ducias, comezamos o labor de realización do colar. Daquela, collemos cada unha das flores, arrincámoslles o rabo e ímolas furando co pau aguzado polo mesmo centro do botón amarelo e, acto seguido, imos enfiando unha a unha na herba dunha gramínea ou dun xunco, aínda que tamén se podía empregar para tal fin un fío de cánabo, así gañaba o colar en seguridade e duración. Unha vez enfiadas todas as flores que nos cómpren, anoamos as puntas da herba, xunco ou fío e xa o podemos colgar ao pescozo. Nin que dicir ten, que o colar debe ser o suficientemente grande para que entre e saia pola cabeza con folgura, sen tocar nas orellas.

Chiar