Unha tarde de lecer

Onte pola tarde non tiña gañas de facer o que tiña que facer; ou sexa (para que nos imos andar polas ramas), non tiña gañas de traballar. E decidín deixar para outro momento a lectura das pezas teatrais -que este ano fornecerán a colección A Pinguela de Teatro- e descansar un pouco (vale,un pouco bastante). Para ser exacto, tomeime a tarde libre.

Sen pensalo dúas veces  prepareime para cortar o céspede do xardín que é unha das “cousiñas” que máis me presta. Tanto como tomar unha birra cos pés metidos no atlántico ou reler un dos poemas de Xulio López Valcárcel, //Esta tarde non vén de ningún sitio;// está en min e eu nela// como o aire nun vaso transparente//.

O caso é que cando ía pola metade do traballo, desbrozando o monte, (quero dicir cortando o céspede do xardín) veume á cabeza unha anécdota que me ten contado en varias ocasións don Xosé Neira Vilas sobre Pío Baroja. Estaba o magnífico escritor vasco sentado nunha cadeira, lendo placidamente, cando chegou á súa casa un veciño que ao velo, co libro entre as mans, díxolle, “que don Pío, descansando? E o autor de El árbol de la ciencia (Ed. Renacimiento, 1911) contestoulle, “non, traballando”. Ao día seguinte estaba o escritor sachando na horta da casa e o mesmo veciño ao velo espetoulle, cun ton de seguridade, “que don Pío, traballando?” Non, retrucoulle o escritor, “agora estou descansando”.

En fin. Co sol rebulideiro destes días o xardín reviviu. As roseiras, as azaleas, a plantas mediciñais, todo semella cobrar vida. O limoeiro que tamén dá laranxas (o máis marabilloso é sempre a realidade) reverdeceu e está retoñando. A maceira botou unhas fermosas flores aromáticas brancas veteadas de rosa, e o pexegueiro polo momento só deixa ver as súas follas verdes. Os magnolios, altivos, están cada día máis frondosos. O acibro semella querer bicar o ceo. Os kiwis que plantei hai un par de meses van  abrollando a pesar de que a nosa brincadeira cadela labradora, Blondie (coma boa estrela de rock) os utiliza a xeito de micrófono. E da oliveira, que vai por libre, abonda con dicir que segue preciosa (dun verde subido), coma sempre.

Arestora principia a chover, e póusanse sobre min os versos do Xulio L. Valcárcel (Véspera do día, Ed. Follas Novas, 1979), O celme do tempo,// como unha choiva mesta,// cáeme polas pálpebras// e fico estantío// na contemplación gozosa//. Se esta tarde morre// xa non volveremos amañecer nunca.// Aburiño.