O cinema da vida
Houbo un tempo na miña vila no que o cinema formaba parte das nosas Vidas. Daquela, cando rapaces, na década dos 70, iamos todos os domingos ao Teatro Principal, este era o noso Cinema Paradiso.
A primeira vez fiquei marabillado, era unha de vaqueiros, en cinemascope. Nunha secuencia o malo agardaba ao “chico” cunha navalla detrás da porta do salón, era tal a tensión que unha señora sentada na butaca de adiante non aguantou máis, púxose en pé, e berrou: “Coidado! Coidado! Ten unha navalla! Estache detrás da porta! Detrás da porta!” Finalmente o “chico” venceu ao malo e o Principal estalou nun sentido aplauso. Entrementres, a señora choraba porque grazas aos seus berrros o “chico” salvara a vida, e ela -quen llo ía dicir antes de saír de casa- convertérase, tamén, en protagonista. Aquela película da que non lembro o título significou para min, parafraseando a Rick Blaine (Bogart) en Casablanca, o comezo dunha grande amizade coa sétima arte.
Antes de que puxeran os cadros do filme na carteleira xa sabiamos cales ían ser as películas do fin de semana. Agardabamos na parada da estradense, os xoves a iso das seis da tarde, a que o señor Maceira, ás veces ao lombo e outras en carreta, fora recoller as cintas que viñan do cine Fraga de Vigo nun saco de cor gris que levaba por fóra o título en vermello.
Coas historias que nos chegaban do celuloide fomos medrando en progresión xeométrica, a vinte e catro imaxes por segundo. No Principal arroupados pola complicidade da escuridade soñabamos cun mundo que desexabamos construír e que, para nós, semellaba aínda moi lonxano.
Alí, entre brincadeiras e liortas co acomodador (“Lucecita”, “Tererere”) co arrecendo a “palomitas”, pipas e os sabedeiros “chupa-chus Kojak” (tomaban o nome da serie policíaca interpretada polo xenial Telly Savalas) que lle mercabamos na entrada á Señora Isaura, a xente choraba, padecía, morría, ría, nacía e amaba.
No Teatro Principal vivimos fantasías irrepetibles, aventuras imposibles e amores incribles. Alí vimos os primeiros bicos de verdade e alí, tamén, choramos por primeira vez.
Así, de vagariño, sen decatármonos, foron entrando nas nosas vidas películas que ficarían por sempre nun recuncho do noso corazón. Os Spaghetti Wester, Le llamaban Trinidad (1971) e Le seguían llamando Trinidad (1972) de Enzo Barboni. El Padrino (1972) de F.F. Coppola, baseado na excelente novela de Mario Puzo, entrou violentamente no Principal e fixo que a “familia” de don Vito Corleone, interpretado por un inmenso Marlon Brandon, fose tamén a “familia” dos nosos xogos infantís. As películas de Bruce Lee, creador do seu propio estilo de arte marcial o Jeet Kune Do, Operación Dragón (1973). O terror chegou ao Principal con Tiburón (1974) de Steven Spielberg, quen non tararerou algunha vez a galardoada música de John Willians? A ficción de Star Wars, La Guerra de las Galaxias (1977) de George Lucas cos seus R2-D2 e C-3P0. Tony Manero (John Travolta) fíxonos bailar a todos en Saturday Night fever (1977) coa banda sonora composta e interpretada polos Bee Gees; e un ano máis tarde, na compaña de Olivia Newton John, Grease (1978). A inxustiza de El Expreso de Medianoche (1978). Os pillabáns de Redford e Newman no Chicago dos anos trinta, El Golpe. A loucura marabillosa de Jack Nicholson en Alguien voló sobre el nido de cuco (1975) de Milos Forman. A excelente banda sonora de El Cazador (1978). Un Jumbo que cae ao mar, no triángulo das Bermudas, Aeropuerto 77.
Á morte de Franco e coa eliminación do NO-DO chegaron Abortar en Londres (1977) paradigma da apertura do cine español; Tigres de papel (1977) de Fernando Colomo ou El Crimen de Cuenca (1979) de Pilar Miró, que non foi estreada ata 1981 porque era tal a minuciosidade coas que se narraban as torturas por parte da Garda Civil que o goberno da UCD asustouse e puxo a película a disposición militar.
Por aqueles anos Álvaro Cunqueiro escribiu un poema inspirado nos sex-simbols Brigitte Bardot e Jane Fonda. Bertolucci deixaba a escritura para facer películas porque –segundo ten manifestado- o cine é a verdadeira linguaxe poética. E un dos máis grandes creadores de soños da nosa terra, fillo do boticario de Forcarei, que respondía ao nome de Chano Piñeiro, estreaba unha película en super 8, que duraba trinta e catro minutos, Os paxaros morren no aire, unha película galega (1977) que aventuraba que un cine galego era posible.
A década dos 80 estaba a piques de entrar pero nós xa aprenderamos, grazas ao cinema, que había outros Mares por descubrir e que non existía nada máis máxico e fantástico que a vida mesma.
E, como cantaba Luís Eduardo Aute (“cine, cine, cine, más cine por favor, que todo en la vida es cine, que todo en la vida es cine y los sueños… cine son”) o cinema formou parte das nosas Vidas para sempre.