O sol da primavera

A Anxo Rodiño

O pasado xoves coa desculpa (léase, coartada) de asistir a un cursiño de mestres á petrucial Pontevedra fun co meu bo amigo Anxo a papar un saboroso cocido á vila do Baño, preparado con esmero e agarimo polo “Don Manuel”. Un prato xeneroso que honra unha mesa. Elixímolo coa razón e degustámolo coa imaxinación.

Recuncar a Cunqueiro é sempre un pracer. O home que ensoñou As crónicas de Sochantre dende o seu estudo mindoniense sen pisar xamais a Bretaña é un dos grandes. Por iso nun bo cocido o autor de A cociña galega pulula no ar por arte de birle birloque.

Tudo bem (un prato “competente” que diría o poeta chairego Manuel María) e de postre unhas filloas recheas de nata, azucre e mel. Por certo, ao Anxo non lle gusta o mel, que lle imos facer (a perfección non existe, meu caro amigo). O caso é que arranxamos (e non é nada doado) o mundo cun feixe de palabras de cores, regadas cun tinto mencía.

A min gústame unha visión cómica (mellor dito, humana) da gastronomía, “-E logho que tal de cea de entroido?” –“Pues, estupendo, rimos moito”.”  -“E logho que comiches”. “Pois non me acorda pero pasámolo estupendamente”. E é que o cocido, como as pequenas “cousiñas” da vida, enrédase moito. Reinvéntase até o infindo.

Como Algunhas recetas para Coresma de Manuel María Puga y Parga, “Picadillo”, o que fora alcalde da Coruña, a principios do século XX, un grande escritor cheo de enxeño e sentido do humor (ou sexa, cheo de vida). Seica dunha volta recalou un circo na coruña onde amosaban un home alemán que presentaban como o máis gordo do mundo, a xente que o ía ver saía decepcionada, o “Picadillo” era moito máis gordo (pesaba 275 kg), podíase ver pola rúa e non había que pagar.

Rematamos a sobremesa cun promenade ao carón do río, baixo o sol que escintilaba alá riba no Ceo. Vivimos de tal maneira a súa quentura que os seus raios foron quen de abalar o libro dos nosos sentimentos.

A Praza da árbores coa súa coqueta fonte no centro. A Casa da Cultura que leva o nome de Roberto Blanco Torres, o escritor que ensoñou o Orballo de medianoite. Os canteiros de Cuntis dos que tanto me ten falado Olimpio Arca Caldas. As augas mediciñais. A casa do artista, Héitor Picallo “O Carrapucho”. A do dramaturgo, Fernando González Graña.

En fin, logo de tanta “cicloxénese explosiva” ameazando o noso pequeno Uni(verso) apráceme que a luz poética de máis influencia sexa a do sol.

Ao chegar a casa contra a noitiña, Nadal e Blondie movían o rabo de ledicia. Non mo dixeron pero tampouco facía falta, a eles (como a Nós) préstalles de marabilla o Sol da primavera.

Esquecíame, seica ao Anxo lle deron no concurso de traslados para outro colexio; pois ben, se de min dependese anularía cun Real Decreto (ou algo similar) o devandito concurso. A causa sería inapelable, fantástica e moi cunqueiriana, “non lle gustan as filloas recheas de mel”. Bo día, amigos.