María Porto Puente

In Memoriam

Benquerida amiga, a fin do verán caíu sobre nós implacable, como o vestixio platónico do tempo, deixándonos desamparados, enmudecidos, orfos de palabras, cunha Pinguela de dor e tristura percorrendo as entrañas da nosa urdime vital.

A vida –temos partillado nalgunha ocasión– é o noso ben máis prezado.
Un doce repenique. Algo así como unha elegante cometa (ti dirías papaventos) de mil cores distintas danzando, á tardiña, na inmensidade do teu mar de Corrubedo; ou vogando por entre os teus verdes e vizosos campos de Pernaviva; ou dando “une promenade” polos madriles; ou por calquera recuncho da túa Estrada da Vida.

Sei perfectamente que cando o fío (o nobelo) racha, non hai consolo posible. Pero tamén sei (sabemos, acreditamos) que grazas a ese prodixio marabilloso, que é a memoria, unha persoa vive, por sempre no noso corazón, mentres haxa alguén que a recorde, que a lembre, que a nomee.

Por iso –como dixo a poeta Rosalía Morlán–, no Xardín da Poesía do teu CEIP do Foxo haberá colgados, por sempre, moreas de bicos para Ti.

Por iso, agora que nos alumeas dende todos os recunchos do Uni(verso), os teus raios chégannos á alma e tamén ao pensamento.

Por iso, benquerida amiga, cando veña esa túa neta ao mundo, brincará toda “pipireta” pola praia de Corrubedo, paseará na verde e vizosa Pernaviva, camiñará pola Estrada da Vida e levará o teu nome, María.