Ler para vivir

Nacemos entre arrolos de contiños. Medramos amodiño soletreando as primeiras letras dun nome. Amamos entre versos e beixos prohibidos. E soñamos baixo as sabas brancas co libro aberto na mesiña de noite.

Ler. Legere. Ollar os caracteres ou signos para percorrer a palabra, o camiño, a estrada da vida. Ler polo pracer da lectura. Ler por ler. Con tranquilidade, pracidamente, con serenidade. Para gozar dunha boa saúde mental, fuxir do estrés,  exercitar as neuronas, potenciar a creatividade, profundar na capacidade crítica, ou pasmar debaixo do limoeiro, entrementres o toleirón vento shakesperiano da Congostra, o meu Elsinor paradisiaco, chega reparador deica a miña faciana.

Ler para voar por entre as nubes do ceo da Estrada e pousarse, engordiño, entre as páxinas do estreito de Oresund, ao pé do castelo de Kronborg, a tempo de saborear unha saborosa ensalada de brócoli e mazá.

Ler (imprescindible) para razoar. Todo o mundo me apunta –Saramago, dixit- que teño que facer exercicio pero nunca escoitei a ninguén comentarlle a un deportista, “tes que ler”.

Ler para ver, ollar (mirar) outra realidade, outro mundo, mon amour. Ler para interpretar, para expresar, para adivinar (as liñas da man), ler entre liñas, por riba e por debaixo.

Ler para cavilar, para reflexionar, para saber quenes somos. Pode un home ser ou non ser ao mesmo tempo? Preguntábase o mago Cunqueiro no seu revolucionario Hamlet. Só se nos detemos a pensar nas pequenas “cousiñas” da vida chegaremos a comprender as grandes.

Ler para sorrir e (tamén) para chorar, para comprender, para ensoñar. Ler para saber “que o home máis sabio do mundo – e recunco outra vez no sempre xenial Saramago- non sabía nin ler nin escribir”.

En suma, ler para vivir. Para aprender que a vida hai que vivila con dignidade, autenticidade e con liberdade. E é que ás veces (ler para equivocarse) cómpre pararse e pór en orde as ideas antes de continuar vivindo (léase, lendo).