Juan Costa: “Collín as pesas cando fixen a mili e xa non as soltei máis”

En primeiro lugar Juan, parabéns pola tempada que ves de rematar. Empezando polo final, o último título que ves de acadar é o do Campionato Galego que foi en Valga, non? Como foi?

Pois moitas grazas, a verdade é que foi un campionato de moito nivel. Eu era a primeira vez que ía a esta proba pero polo que sei cada ano hai máis nivel, e esta edición foi dura, moi dura. Había xente moi boa e con moita experiencia.

Pero aínda así, acadaches o ouro…

Si, por sorte si (risas). A verdade é que non contaba con el nin moito menos. Non contaba con que a tempada me fora deste xeito, foi toda unha sorpresa…

Unhas semanas antes gañaches tamén o Campionato de España da zona Norte…

Si, no Campionato de España foi na categoría máster, e no Galego foi en fisioculturismo clásico. O Campionato de España foi o primeiro campionato ó que me presentei e tamén tiven a sorte de gañar. Foi o que me serviu para darme ánimos para o resto da tempada. Eu o que quería era vivir esta experiencia e saber como era a competición, pero non pensei que podería acadar estes resultados.

Uns resultados que viñeron despois de prepararte durante só catro meses…

O que é para competición si, foron catro meses. Nós decidimos empezar a prepararnos para competir no mes de febreiro e en maio xa empezaron as probas. Digo empezamos porque non foi só cousa miña, foi grazas ó meu adestrador persoal Carlos Blanco, que foi o que me animou e o que me acompañou durante todo o proceso.

Pero antes xa ías ó ximnasio e facías pesas…

Si, eu o que é facendo deporte e dándolle ás pesas levo máis de vinte anos, pero a outro ritmo, claro. Cando fixen a mili, que me tocou en Pontevedra, en Figueirido, tiñamos alí un pequeno ximnasio e foi a primeira vez que collín as pesas, quen me mandaría a min? (Risas). Dende aquela xa non as soltei máis e seguín practicando sempre, pero ás veces máis e ás veces menos en función do que me permitía o traballo e un pouco as circunstancias da vida en xeral. Había momentos nos que lle dedicaba máis tempo e momentos nos que menos. Foi agora en febreiro cando empecei a dedicarlle todo o tempo (risas).

Que é exactamente o que se valora neste deporte Juan, que é o que prima e o que máis miran os xuíces? Porque ás veces pénsase que é a forza, pero non.

Non, para nada, iso é un mito. O que se valora neste deporte é o corpo, como tes o teu corpo de definido e como están de formados e desenvolvidos os teus músculos. Pero sempre dándolle moita importancia á simetría, ó feito de que o teu corpo sexa o máis simétrico e compensado posible. Non é cuestión de ter moitísimo brazo ou moitísima perna, hai que ter todo na súa xusta medida para que forme un conxunto o máis perfecto posible. O tema das puntuacións é complicadísimo pero fundamentalmente o importante é iso, a forma o máis equilibrada posible do corpo.

E como é que tomas esa decisión? Por que decides competir?

Pois porque me apetecía moito vivir esas sensacións e saber un pouco como era todo o mundo da competición. O feito de estar diante dos xuíces e compartir a experiencia con outros compañeiros. Vivir todo o ambiente do backstage e todo iso… E de feito alégrome moito de tomar a decisión, non só polas vitorias que tamén, pero sobre todo pola experiencia e por toda a xente que coñecín. Hai un ambiente moi bo e moi san neste deporte.

Dicías que Carlos Blanco, o teu preparador, foi o que te animou, el tamén compite de feito…

Si, el é unha máquina! El de feito o ano pasado gañou o Arnold Classic Europa, e iso é moito dicir, poucos son os que o conseguen, creo que só hai dous galegos que o acadaran. Ademais ten unha chea de premios a nivel nacional e tamén internacional ó longo da súa carreira. Tanto a Carlos como á IFBB (Federación de Fisioculturismo), ó Nutriplus Sport e a todos os amigos e familiares que me apoiaron, débolles moito!

Apoiáronte dende o principio? Que che dixo a familia cando decidiches meterte nisto a estas alturas?

A familia moi ben, sempre me apoiaron e sempre estiveron comigo. Pero sobre todo, sen quen non tería feito nada é sen a miña muller. De Ana é a metade do mérito porque sen o seu apoio non tería aguantado e sempre estivo aí nos bos e nos malos momentos da preparación. Dende o principio foi unha decisión dos dous. Cando lle dixen que quería prepararme para isto foi a primeira en estar aí, e se non fora así non o conseguiría. Grazas a todos eles puiden facer realidade este soño e non podo máis que iso, que estarlles agradecido.

Mesmo cando pensaches en abandonar…

Estiven a punto, si. Foron momentos moi difíciles porque no tema da alimentación tes que cambiar por completo as túas rutinas, tes que ser moi estrito e ata que te acostumas pásalo mal e mesmo che cambia o carácter. Unha vez que te acostumas sénteste mellor, porque levas unha vida máis saudable e atópaste ben, pero para chegar… Vinte días antes da primeira probe estiven a piques de deixalo todo, cría que non podía, menos mal que estaba Ana para recordarme que tiña que continuar.

Canto tempo lle dedicabas a adestrar?

Pois tampouco é que sexa unha loucura. Adestraba ó redor de unha hora, hora e cuarto máis ou menos, de pesas, e ó rematar corenta minutos de cardio. Iso si, todos os días, de luns a domingo. O importante é ser constante. Iso durante a competición, en época de adestramento duro, agora vou de luns a venres para manterme e descanso as fins de semana.

E en canto a dieta? É complicada entón?

É complicado acostumarte, pero unha vez que pasas esas primeiras etapas lévalo mellor. Aínda así tes que ter moita forza de vontade e ter moi claro o obxectivo. Todo o que comes vai moi medido e pesado e reduces case por completo os hidratos de carbono, entón ó principio costa. Nos días de cero hidratos, os que chamamos de descarga, tes que pasar sen nada de pataca, nin arroz, nin pasta… Iso si, acostúmaste a comer as cousas á prancha e cocidas; polo, pescado, ensalada, todo na súa xusta medida. Despois xa tes etapas nas que incorporas algún hidrato, pero claro foron catro meses sen probar un doce nin un anaco de pan! É un mundo!

E despois o tema dos horarios, que tamén é importante…

Esa é outra que tes que levar a rajatabla. Cando comecei a prepararme comía seis veces ó día. Almorzaba ás oito da mañá, despois ás once, comía ás dúas merendaba ás cinco, despois comía de novo ás oito da tarde e por último ás once da noite. Tes que ir co tupper a todas partes porque senón non hai maneira. E saír non saía nada porque se non xa… Imposible!

Bueno, agora que non estás en competición non será todo tan estrito?

Non, agora non. Agora cóidome pero xa o levo todo máis relaxado e podo comer de todo, pero san. Se hai que comer un churrasco na fin de semana pois cómese que non pasa nada! É o que nós lle chamamos “facer unha comida trampa” (risas). Iso si, intentas despois de luns a venres ir mantendo os hábitos saudables, porque tamén unha vez que te acostumas sénteste mellor.

Fisicamente o cambio tamén foi moito claro, que che din os veciños pola rúa?

Home o corpo cámbiache moito claro, pero non é que me dixeran nada. Si é certo que unha vez que gañei os primeiros campionatos e saín nalgún xornal, a xente víate pola rúa e comentábacho, non? Ó principio fáiseche raro! Pero agradécelo moito porque te anima moito ver os resultados e os recoñecementos.

E agora que Juan?

Pois pensamos en presentarnos a Copa de España que acaba de ser agora hai uns días, pero ó final decidimos poñerlle fin á tempada xa co Campionato Galego, que ademais deixounos un bo sabor de boca e tampouco queriamos forzar. Agora pararei un aniño, tentarei manterme aí e como fisicamente parece que o corpo está respondendo ben pois estou animado a continuar e a prepararme para a Copa de España do ano que ven. Unha vez que te preparas xa vas tamén a máis competicións loxicamente, pero bueno co obxectivo da Copa de España na cabeza. Sería un novo reto, e vendo como acabaron as cousas este ano pois teño moitas ganas.

Pois teremos que falar dentro dun ano logo, a ver como foi esa Copa de España. Serás o encargado de deixar o pavillón galego ben alto…

A ver se é verdade e traio boas novas. En Galicia no fisioculturismo non nos podemos queixar porque a verdade é que hai moi bo nivel e cada vez mellor. Hai moita xente que está a facer as cousas ben e que leva tempo traballando. É un grupo grande o de deportistas que se dedican a esta disciplina e ademais entre eles hai un bo rollo incrible así que haberá que seguir facendo por sacalo adiante.

Moitas grazas Juan, e moita sorte.