Ceci: “Con Cristiano Ronaldo, con Ronaldinho… Escoitei de todo, e para min é unha honra”
Un ascenso a Primeira Nacional, unha convocatoria para xogar coa selección española e por si fora pouco, un título de subcampiona do mundo baixo o brazo. Este é o balance que pode facer Cecilia Puga dunha tempada, a que está a piques de rematar, que mellor non lle puido saír. A xogadora do Poio Pescamar é unha das pezas claves do combinado nacional que dirixe José Venancio López e, aínda que ofertas seguro que non lle faltan, polo de agora a súa intención é continuar dando guerra no pavillón da Seca por moito tempo. |
Nome: Cecilia Puga Tejero (Marín, 1987) Un lugar: a praia Un hobby: o pádel Unha comida: solombo por exemplo, unha boa carne Unha virtude: sempre intento superarme a min mesma Un defecto: son bastante cabezona Un soño: seguir estando o máis arriba posible tanto na selección como no Poio |
Pasaron só uns meses dende que o Poio Pescamar acadou o ascenso á Primeira División do Fútbol Sala Feminino, como foi esta primeira tempada na máxima categoría?
Pois a tempada foi como esperabamos, unha tempada difícil. Agora xa se nos está a facer algo longa, pero cumprimos co obxectivo que tiñamos nun principio que era a permanencia. Acadada a permanencia podemos sentirnos satisfeitas. Foi un salto de categoría complicado, porque queiras que non houbo que adaptarse a un ritmo de competición máis alto e ó principio custounos adaptarnos. Pero bueno, fomos partido a partido, facendo ben as cousas e logramos manter a categoría que era o importante.
Foi con ese ascenso co que poderíamos dicir que comezou para ti unha nova etapa?
Pois a verdade é que si. Foi acadar o ascenso, empezar a xogar en Primeira División, recibir a convocatoria para esa primeira concentración coa selección española nas Azores e despois xogar o Mundial. Foi vindo todo seguido.
Como te decataches de que estabas convocada para xogar coa selección?
Pois a través do Presidente do club. Chegou un comunicado ó Poio informando sobre a convocatoria, e foi Juanjo o que me deu a noticia. Ó principio case nin o cría… Despois xa chamei a miña nai e xa llo contei a todo o mundo!
Foi unha sorpresa ou agardabas que puidera pasar?
Traballas todos os días para isto e sempre soñas con que chegue ese día. É un soño que tes dende pequena pero que ves tan lonxe que non cres que sexa posible. Creo que por sorpresa cóllete sempre.
A experiencia evidentemente tivo que ser incrible… Que foi o mellor? Con que te quedas?
Con todo! Impresionoume todo dende o principio, empezando polas compañeiras e os adestramentos. Estás adestrando cun grupo que, ademais de ser moi bo a nivel persoal, está formado polas mellores xogadoras de España. Foron 21 días todas xuntas e a experiencia e o aprendizaxe é incrible. E despois a xente, que se envorcou por completo con nós. O Quijote Arena estaba cheo a rebentar, un pavillón que nunca se enchera a pesares de terse xogado nel mesmo o Mundial de Balonmán. Houbo preto de 800 persoas que quedaron fora. Foi moi emocionante.
Que tal co adestrador? Estar ás ordes de José Venancio López tamén é unha gran oportunidade non?
Por suposto. José Venancio López é un dos mellores adestradores do mundo neste deporte, e estar ás súas ordes foi unha gran experiencia e un gran aprendizaxe.
Ademais foi chegar e encher, porque primeiro partido e primeiro gol! Que sentiches?
Si… Uf! Todo o que fai o equipo é importante, pero marcar un gol sempre é unha sensación aínda máis forte. No momento non sentes nada porque nin o asimilas. Ata que non pasa un pouco o tempo… Pero nin o gol nin o Mundial en si. É despois cando o ves cun pouco máis de distancia cando te das conta do que realmente significa.
Supoño que dende aquí o Club estaba a morte contigo…
Totalmente. Recibín moitísimo apoio e agradézoo moito porque che da moita forza. Mensaxes do Presidente, do Club en xeral, das compañeiras… Mensaxes a través das redes sociais tamén! Sentinme moi arroupada.
Ó final subcampionas, o resultado é moi bo pero non sei como o valoras ti…
Unha vez que estás aí sempre che queda esa espiña de poder gañar o Mundial e volver para a casa co título debaixo do brazo. Pero unha vez que te paras a pensalo e te das conta… Decátaste de que es subcampiona do Mundo e a verdade é que non está nada mal…
Nada mal? Nótase que como ti mesma dis, es competitiva ehh…
Non me gusta perder a nada! Nunca! Xa dende pequeniña… Agora ben, se perdo, perdo con deportividade, que unha cousa non quita a outra. Pero si, son moi competitiva e sempre intento ir a pola vitoria.
Precisamente en aprender a aceptar as derrotas traballaches co voso adestrador esta tempada, non? Axudouche Marcio neste senso?
Si, supoño que si. Ó final sabes que isto é así e tes que aprender a levalo do mellor xeito posible. Pode ser que grazas a el fora aprendendo a que non me afectase tanto.
Competitiva e loitadora como Cristiano Ronaldo? Porque son moitos o que te comparan con el…
(Risas) Con Cristiano Ronaldo, con Ronaldinho… Teño escoitado moitas comparacións e loxicamente para min é todo un honor que me comparen con xogadores deste nivel, cun dos mellores xogadores do mundo! Eu encantada.
Cal dirías que é a túa mellor calidade na pista?
Creo que teño a miña personalidade xogando e que esa é a miña maior virtude. Supoño que tamén o tiro e o regate.
E aquilo que tes que mellorar?
Sempre se pode mellorar en todo pero imaxino que en defensa e en estratexia sobre todo.
Cambiaches moito dende os teus comezos?
Home, o paso do tempo e a experiencia sempre che fan cambiar e pouco a pouco vas evolucionando, tanto a nivel de xogo como a nivel persoal. Cambias a maneira de ser e vaslle dando forma á túa personalidade, como xogadora e como persoa.
E a pregunta do millón Ceci, pódese vivir disto? No teu caso, dedícaste en exclusiva ó fútbol?
Non, non se pode vivir disto. Axuda a tirar para diante pero sempre que vaias pensando noutras cousas porque por si só non da para vivir. O malo é que lle dedicas moito tempo, moitas forzas e se te deixas levar, cando te das conta non tes nin anos cotizados nin outra cousa á que dedicarte… Hai que compaxinalo con outras cousas. No meu caso estou preparando oposicións para Policía Local. Neste nivel o fútbol sala esixe sacrificio, porque hai que adestrar horas e viaxar todas as fins de semana… É complicado, pero hai que seguir loitando para que o día de mañá estea máis profesionalizado.
Non te planteas marchar a outros países onde economicamente as oportunidades son moito mellores?
Non, a verdade é que nestes momentos estou moi ben aquí, estou moi a gusto no Poio Pescamar e non teño intención de marchar.
Pois unha alegría que se levará a vosa afección. E que afección ademais…
Si! É das mellores afeccións que hai en España. Sempre están aí apoiándonos e dándonos forzas, son incribles. De feito xa podían ampliarnos un pouquiño o pavillón da Seca que lle vai facendo falta! Estámoslles moi agradecidas.