O xuíz ve probado que Basterra foi a Teo e que os datos evidencian a implicación de ambos

O maxistrado Jorge Cid Carballo, presidente do Tribunal no caso polo asasinato de Asunta, cre probado que os seus pais, Alfonso Basterra e Rosario Porto, asfixiaron a nena tras sedarla o 21 de setembro de 2013 no marco dun plan acordado, unha cuestión que “evidencian” os datos solicitados durante o xuízo e que permiten chegar á “certeza” da implicación de ambos os dous.

Así o recolle a sentenza emitida este xoves, na que, entre outras cuestións, Cid Carballo asegura que Alfonso Basterra “mentiu” ao dicir que quedara toda a tarde na súa casa. Pola contra, cre probado que o condenado viaxou tamén a Montouto e participou xunto á súa exmuller na asfixia.

En conxunto, Cid Carballo critica os condenados dar durante a instrución e durante o xuízo versións “pouco coherentes”, así como introducir a hipótese “pouco crible” da participación dun terceiro.

SEDACIÓN CONTINUADA DURANTE TRES MESES

A sentenza, de acordo co veredicto, ve probado que ambos os dous pais subministraron “de común acordo e repetidamente” a Asunta, durante polo menos tres meses antes da súa morte, un medicamento que contiña lorazepam, algo que pon de manifesto a análise do pelo da nena. Esta mesma análise, reflicte o auto, “non detecta a presenza de antihistamínicos”, aos que os pais atribuíron os estados de somnolencia.

Cid Carballo recorda que Alfonso Basterra recoñeceu na súa declaración comprar o fármaco Orfidal -que contén lorazepam- en varias ocasións durante os meses anteriores ao crime e que os datos dispoñibles cifran en “como mínimo” 125 os comprimidos adquiridos.

A “xustificación” dada de que este fármaco era para Porto “contrasta coa versión da acusada”, que “declarou que en xullo só tomaba algún Orfidal solto para durmir” e non o tivo prescrito ata o 31 de xullo.

Fronte aos testemuños de “diversas profesoras” que presenciaron episodios de sedación na nena durante o mes de xullo, o xuíz está seguro de que, aínda que ambos os dous pais “manifestaron que se trataba dun antihistamínico”, o que “realmente lle estaban a subministrar” á vítima durante eses meses era “lorazepam”.

BAIXO O COIDADO DOS SEUS PAIS

O maxistrado fai referencia ás distintas versións dadas polos pais sobre quen administrara o suposto antihistamínico a Asunta, que ningún atribúese, e chama a atención sobre o “contraste” entre a “preocupante situación” que presentaba a nena eses días e “a resposta que deron os pais no xuízo”, xa que alegaron non recordar “nada significativo” destes episodios.

As probas desveladas durante o xuízo “poñen de manifesto que todos os episodios anormais sucedidos en xullo e setembro de 2013 tiveron lugar cando a menor estaba baixo o coidado dos seus pais”, mentres que o mes que pasou coa súa madriña e a súa coidadora “Asunta gozou dunha saúde magnífica”.

A maiores, o auto recolle que “os efectos que describen as distintas testemuñas”, que “non teñen relación” entre eles, “son os mesmos” e “coinciden” nos meses nos que, segundo as análises do pelo, “a menor estivo a consumir de forma repetitiva un medicamento que contiña lorazepam”. Para pechar este círculo, o xuíz recorda que esta substancia está presente no fármaco que Basterra adquiriu durante eses meses “sen que existise unha necesidade de consumo”.

“Ambos os dous pais necesariamente foron coñecedores destes problemas que tivo a nena en xullo e en setembro”, asegura Cid Carballo, que lles criticou que non levasen á nena ao médico para consultar esta situación e que “a única resposta” que desen en xuízo é “que nin sequera recordan o incidente”. “O cal resulta, certamente, pouco crible e pouco coherente coa versión que se tratou de ofrecer duns pais responsables e preocupados polo benestar da súa filla”, apunta.

UN TERCEIRO IMPLICADO, “POUCO CRIBLE”

Na mesma liña, o xuíz rexeita de plano a hipótese formulada polas defensas sobre a existencia dun terceiro implicado, algo que “descarta” o feito de que Asunta “dende tres meses antes do seu falecemento e ata o mesmo día da súa morte” consumise de forma “repetitiva” lorazepam.

“É ilóxico que un terceiro durante meses estivera a drogar á menor á vista, ciencia e paciencia dos seus pais, sen que estes fixesen nada, ou que, casualmente, non tivese contacto con ela ata o día 21 e ese día subministráselle a mesma substancia coa que estaba sendo intoxicada”, apunta Cid Carballo, para concluír con que “ditas hipótese son incribles”.

SEDADA DURANTE A COMIDA FAMILIAR

A continuación, Cid Carballo tamén apoia o feito de que ambos os dous condenados “postos de común acordo para acabar coa vida da súa filla” lle subministraron unha “cantidade tóxica” de Orfidal o día 21 de setembro no transcurso dunha comida familiar na casa paterna.

Dado que os acusados recoñeceron que ese día comeran todos xuntos na casa de Basterra e que permaneceron alí ata as 17.21 horas, o xuíz saca a relucir que os informes forenses sitúan a morte entre tres e catro horas despois da comida, dado o proceso de dixestión; e os toxicolóxicos apuntan a que inxeriu o lorazepam entre tres e catro horas antes da morte.

“O que poñen de manifesto os devanditos informes é que a ingesta da comida e a do medicamento producíronse simultaneamente ou, polo menos nun intervalo de tempo moi próximo”, sinala a sentenza, que non considera un problema que a nena apareza nunha gravación andando ás 17.21 horas xa que “se”descoñece exactamente o momento no que inxeriu o medicamento” antes de saír de casa do seu pai.

Neste punto, rexeita que o lorazepam puidese ser inxerido despois das 19.00 horas -cando Porto asegura que a devolve a Santiago-, xa que isto suporía que a morte non se produciría ata pasadas as 22.00 horas -polo grao de absorción de Orfidal-, momento no que o estómago “tería que estar completamente baleiro”.

ALFONSO, EN MONTOUTO

A sentenza considera probado que Basterra foi á casa de Montouto xunto con Asunta e Rosario sobre as 18.20 horas desa tarde, concedéndolle especial credibilidade á testemuña que dixo ver o pai coa vítima na rúa sobre esa hora.

Esta proba, así como un ticket de compra do mesmo día, “poñen de manifesto que don Alfonso mente cando di que estivo na súa casa toda a tarde”, sinala o xuíz, e “sitúa a vítima e o seu pai a escasos metros do percorrido seguido pola nai en coche cando recolleu a Asunta para subir a Montouto”.

Para o maxistrado, os testemuños “proban que a coartada alegada polo acusado é falsa” -aféalle a “falta de verosimilitude- e determinan que Basterra “mentiu sobre un punto moi relevante, como é o referido ao que el estaba a facer durante o intervalo de tempo” no que morreu Asunta.

Do mesmo modo, o xuíz pon en dúbida a versión de Porto de que “ao chegar a Montouto, baixou coa nena ao centro” de novo, algo que, “ademais de ser incompatible co resultado das probas científicas, non resulta crible por contraditoria”. Neste punto, ve na acusada unha “contradición dificilmente explicable en quen está a tratar de esclarecer a desaparición da súa filla”.

Finalmente, ve probado que a nena morreu por asfixia por sufocación en compañía de ambos os dous pais, que foi atada nun momento próximo á morte e que, dado o seu nivel de sedación, non puido defenderse.