A superficie queimada polo lume do Xurés elévase ata as 300 hectáreas

O incendio iniciado o martes pola tarde nunha zona de monte baixo entre os pobos de Alvite e Prado, no concello ourensán de Muíños, segue activo e en expansión debido ao forte e cambiante vento despois de arrasar polo menos 300 hectáreas de superficie.

En pleno Parque Natural de Baixa Limia Serra do Xurés xa traballan oito axentes forestais, 14 brigadas, oito motobombas, tres pas e dous avións, segundo a última actualización da Consellería de Medio Rural.

Até o lugar desprazáronse a directora xeral de Conservación dá Natureza, Verónica Tellado e o subdirector xeral de Prevención e Defensa contra vos Incendios Forestais, Miguel Cela, quen destacou que aínda que se está “en tempada baixa de risco de incendios, o risco existe e as imprudencias ou as ganas de facer dano é evidente que tamén”.

“Pedimos sempre á cidadanía implicación, coidando ao extremo calquera acción no monte en calquera época do ano e implicación denunciando calquera comportamento anómalo que poidan ver no monte”, resaltou.

O subdirector chamou a atención sobre que “é evidente que os medios en época de alto risco e baixo risco son diferentes”. “Pero dada a problemática concreta que se presenta na nosa comunidade autónoma, Galicia conta cun operativo fixo que está operativo durante todo o ano. Un operativo que se deseña anualmente, que recolle o Pladiga e que é público na páxina web da consellería”, agregou.

Así, o responsable de prevención e defensa contra incendios advertiu que “en decembro hai máis de 2.200 persoas dedicadas ao operativo de extinción e prevención, ademais de varios medios entre os que se atopan ao redor de 200 motobombas e un helicóptero”.

Horas antes, en declaracións a Europa Press, o alcalde de Muíños, Plácido Álvarez, do PPdeG, cuestionou a “escaseza de medios” ao afirmar que se botou en falta” máis persoal para controlar as chamas neste municipio.

BALANCE DE DANOS

Mentres, os veciños de Prado, Alvite, Reparade e Pazó, situados en ambas as beiras do río Salas, fan balance dos danos. Eles foron testemuñas en primeira liña da evolución das chamas, pois as súas casas están orientadas cara aos piñeirais e bosques de carballos que integran esa parte do parque natural, integrado no parque transfronteirizo Gêres-Xurés.

A alerta do lume, segundo explicou a Europa Press un integrante do Grupo de Emerxencias Supramunicipal, deuse ás 19,00 horas do martes e o lume quedou case controlado ao redor das 22,00, “pero un fortísimo vento que cambiou de dirección de forma continua favoreceu a expansión das chamas en todas direccións e chegaron a facer un cordón de centos de metros, entre rocas e árbores”.

Ao monte raso no que comezou o lume seguíronlle, devorados polas chamas, os piñeirais de Prado e Reparada, algúns a piques de curta, e o frondoso bosque autóctono que rodea aos pobos. “Así que non vaian dicir que todo é monte raso”, apuntou a Europa Press Ramón Domínguez, veciño de Reparade que gravou imaxes do incendio para enviar “a quen faga falta”.

QUILÓMETROS DE FRONTE

Os veciños de Reparade, segundo Domínguez, deitáronse tranquilos pois o río Salgas mantívolles separados do lume. Non ocorreu así no próximo Pazó, na beira oposta e fóra do parque natural, onde os veciños viron como as chamas detivéronse a poucos metros dalgunhas vivendas, só separadas do lume polo camiño que utilizan para sacar cabras, ovellas e vacas aos pastos.

As 40 colmeas que Sergio Palomino coida nunha pista forestal a poucos metros de Pazó quedaron a salvo, polo que o seu propietario dixo sentirse afortunado. “O lume rodeounas pero aí seguen, e xa me temía o peor porque teño colmeas en varios pobos e hai pouco roubáronme as que tiñan en Mugueimes… Así que pensei que estas se perderon tamén co lume”, explicou.

A liña negra e a de chamas que marcan a evolución do lume zigzaguean entre as rocas do parque natural, mentres en varios puntos pódense ver camións autobomba cargando o seu depósito de auga en estanques preparados para iso nos pobos, vehículos de técnicos de medio ambiente e un círculo de traballadores do parque natural en torno ao mapa topográfico para determinar a zona afectada.

Xusto ao mediodía chegou o primeiro hidroavión procedente de Santiago e comezou a realizar descargas sobre as chamas tras encher o seu depósito de auga no próximo encoro de Lindoso.

“PROVOCADO SEGURO”

O alcalde de Muiños, Plácido Álvarez explicou a Europa Press o seu convencemento de que este lume “foi provocado seguro”, algo confirmado, aínda sen investigación, por representantes de empresas e traballadores do sector forestal galego, que forman parte ademais das mesas de traballo  nas que participa, cando se constitúen, a Administración galega.

Entre eles, o presidente de Amigos dá Terra e axente forestal do servizo público de extinción Xosé Santos, que expuxo a Europa Press que os incendios das serras galegas, no Xurés, en Pena Trevinca ou no Macizo Central en xeral “foron xa estudados e clasificados como lumes-pastos pola relación causa-efecto que leva aos seus autores a provocalos”. “Hoxe, Fiscalía, Seprona e todos o saben”, asegurou.

“PARA CONSEGUIR MELLOR PASTO”

Engadiu que nun outono como este é fácil que un lume prenda, pois as xeadas secan a vexetación e a falta de choivas contribúe ao mesmo, así que é o “momento ideal para os que pensan en queimar o chan para conseguir mellor pasto, nunha forma moi tradicional de uso do lume que xa está superada con outras formas de actuar alternativas que coñece a administración e todo o sector”.

A orixe do lume do Xurés, segundo Santos, é o mesmo para os últimos incendios de Vilariño de Conso e para os de Baltar o martes. “Pero o do Xurés se desmadró polo vento”, incidiu.

“Todos os implicados na loita contra incendios sabemos que un rozado selectivo, unha ordenación territorial dos nosos bosques e fomentar formas alternativas para mellorar os pastos son solucións viables a esta secuela anual”, subliñou.

Nese sentido, criticou que a propia Administración galega “incentiva esta forma de actuar pois fai queimas controladas na primavera e outono”. “Tampouco se pode criminalizar aos gandeiros, pero si é certo que cun deles que faga isto en cada zona xa temos unha desfeita importante”, concretou.

Tamén sostén que os gandeiros que en zonas protexidas ou non acceden a subvencións para manter os seus rabaños “deberían perder esas axudas si non coidan a biodiversidade da súa contorna e a riqueza da súa biodiversidade”, pero lamenta que “hoxe iso non se controla e dáse axudas de forma indiscriminada”.