Blondie

Xa teño falado neste espazo do can labrador da casa, Nadal. Algunhas das súas aventuras foron recollidas nun relato, que leva o seu nome, publicado no libro colectivo Pedigree.

O que nunca contei é que tamén temos unha cadela, da mesma raza, chamada Blondie. É moi “bonita”, de cor branco, tirando a dourada. Chegou con a penas dous meses, metidiña nunha caixa de cartón. Arestora, con oito meses, é máis grande que Nadal que quedou “paticurto”.

“Ela”, ao contrario “del” é moi habelenciosa. Non ten medo ningún, nin ás bombas, nin á basoira, ni ao cortacéspede, nin á xente. Séntese ben, segura, arroupada polo Nadal que a coida e protexe coma un pai. Gústalle moito bañarse e baleirar a fonte, cousa que nestes días de calor fai varias veces. É listísima, divertida, xoguetona e moi cariñosa, características que comparte con Nadal.

Como toda boa rockeira que se prece posúe todo un club de seareiros formado por unha manchea de nenos e nenas, veciños, e viandantes, que a saúdan e lle fan carantoñas ao pasar.

O Nadal, meu pobre, leva a fama de malo, por ladrar e defender a casa. Entrementres “ela”, pipireta-garatuxeira, leva todos os afagos, loanzas e parabéns, “que cadeliña máis boa”, “que cariñosa”, dinos a veciñanza.

Pero o que non sabe a xente é que esta cadeliña rockeira é tremendamente travesa.

É o demo, vale, unha bruxa. As súas maldades son de todos os tipos, fai buracos no xardín, come as plantas dos kiwis, utiliza as ramas da maceira como se fosen una randieira, rompe a corda cando a atas, colle os pantalóns ou calquera prenda que estea no tendal, métese na casa en calquera descoido e sae triunfandora cun coxín ou cun zapato.

Sei que algún ávido lector, coñecedor do mundo canino, pode pensar que como boa cachorro o único que quere é chamar a atención (cousiña que consegue) e que estas actuacións son características da súa idade. Non digo eu que non pero o caso é que Nadal, vai para catro anos, e nunca fixo nin a terceira parte das falcatruadas da rockeira.

Onte fixo a última, cortou os cables dun foco que ilumina a fachada da casa. Logo de recriminarlle a súa actitude decidín anular o cable, envolvino con cinta aillante, e púxenlle un bloque de pedra por riba e asunto arranxado.

Iso polo menos pensaba eu. Á media hora fun ata o lugar de autos; e voilá, o bloque de pedra estaba desprazado e os cables novamente ao ar.

E a dous metros, como quen non quere a cousiña, ficaba ela toda gallarda, movendo o rabo con donaire, con cara de pilla, con eses ollos que só ela sabe por, que semellan non ter roto un prato. Ao seu carón, resignado, o Nadal –que como nos ocorre a nós– non sabe como corrixila.