Caso Asunta: A nai que “calquera nena desexaría ter” e un pai “marabilloso”

Cando Asunta Basterra foi asasinada, Rosario Porto e Alfonso Basterra levaban máis de oito meses separados, cunha relación que sufrira altibaixos e unha aventura que Porto prometeu deixar e que, non obstante, non o fixo. Aínda así, os acusados mantiveron durante as 18 sesións do xuízo unha posición case unánime, sen culpabilizarse, e estendéronse eloxios o un doutro.

Durante todo o proceso reinou a concordia entre ambas as dúas defensas e eles mesmos se encargaron de dicir que Rosario Porto era “a nai que calquera nena desexase ter”, en palabras de Alfonso Basterra, que foi defendido pola súa exmuller como un pai “marabilloso” que, ademais, en palabras da súa avogada, “amaba con loucura a Rosario”.

Non obstante, as 18 xornadas de xuízo deixaron un debuxo desigual dos acusados. Porto, sempre de rigoroso negro, permaneceu chorosa, compunxida, ausente e coa mirada perdida na maior parte das ocasións. Falando co seu avogado, tomando notas ou escondendo a cara entre as súas mans, deu imaxe dunha nai afectada que, como foi corroborado polas testemuñas, continúa cunha forte medicación para a súa depresión.

Na outra parte está Alfonso Basterra, un home frío, altivo e, en ocasións, arrogante que se mantivo durante as sesións distante das emocións, pensativo, atento ás declaracións ou impaciente, mirando reiteradamente o reloxo.

A súa propia avogada xustificou ante o xurado que ten unha forma peculiar de ser e afastado da afectación botou man da ira en varias ocasións mentres se producían testemuños e periciais, ata o punto de que foi reprendido polo propio presidente do tribunal.

Emocionouse en tan poucas ocasións oíndo falar do asasinato da súa filla que a súa avogada se decantou claramente pola emotividade na súa alegación final, que trouxo as bágoas aos ollos dos presentes mentres recordaba que Asunta empezara a existir moito antes da súa morte e describía a Basterra como un home “tolamente namorado” da súa exmuller, pola que facía cousas tan “estrañas” como pedir receitas como propias para comprarlle benzodiacepinas.

CASE INMÓBILES

Este venres, ambos os dous escoitaron o veredicto que os declarou culpables do asasinato da súa filla case inmóbiles, lonxe das airadas protestas coas que Basterra acolleu algúns testemuños e a aflición que dominou a actitude de Porto durante todas as sesións.

A acusación popular e o propio fiscal fixeron alusión durante as súas conclusións finais a este aparente “pacto de non agresión” segundo o cal os acusados, lonxe de cuestionarse aspectos como a sedación continuada da súa filla, se dedicaron a “lanzarse piropos”, dixo o Ministerio Fiscal.

A situación contrasta, non obstante, cos indicios existentes, o propio asasinato de Asunta e a aventura que Rosario Porto prometeu deixar o seu exmarido cando as relacións melloraron, tras o seu ingreso hospitalario en xuño. A véspera da morte da nena, o 20 de setembro, Asunta permaneceu todo o día co seu pai porque Porto atopábase, precisamente, co seu amante.