A defensa de Rosario Porto menciona o Caso Wanninkhof ante o xurado

Xuízo caso Asunta

O avogado defensor de Rosario Porto, José Luis Gutiérrez Aranguren, sostivo este xoves que “non hai probas” nin “móbil” que vinculen co crime á nai de Asunta e citou outros casos coñecidos -como o Wanninkhof, o de Eva Blanco ou o de Cidade Lineal- “para poñer en dúbida as conclusións da investigación e dicir que o verdadeiro asasino da nena está aí fose”.

Nas súas conclusións, Gutiérrez Aranguren describiu a unha Rosario Porto á que “se mancilló a súa honra sen dereito ningún” intentando “crear un ambiente hostil” contra ela cando “non había ningunha proba de cargo” e partindo “dun erro de vulto inicial” na instrución.

“Rosario Porto xa perdeu todo o que tiña que perder”, dixo o letrado, que describiu que en prisión “non fai máis que chorar” e dixo aos xurados que, se a exoneran” de responsabilidade, a súa vida fose do cárcere “non vai ser un camiño de rosas”.

Fronte a esta “falta de probas” e tras recordar a necesidade de preservar a “presunción de inocencia”, o avogado recordou aos xurados o Caso Wanninkhof, no que Dolores Vázquez foi condenada erroneamente por un xurado popular e despois exonerada cando se localizou o verdadeiro asasino.

Ademais, e aínda que asegurou que non quere “vincular o caso”, mencionou ao pederasta de Cidade Lineal para recordar que tamén raptaba vítimas de orixe asiática e lles administraba lorazepam e fixo referencia ao caso do crime de Eva branco, no que o asasino se atopou 18 anos despois grazas a unha proba de ADN.

INVESTIGACIÓN DIRIXIDA

Para Gutiérrez Aranguren, a idea inicial de que “foron os pais” non permitiu analizar a posibilidade de implicación doutra persoa. “A investigación céntrase nunha liña determinada e deixáronse sen investigar outras vías que creemos que botarían un resultado máis satisfactorio”, apuntou.

Nesta liña, e tras volver criticar a coartada da que dispón o home o perfil xenético do cal foi localizado na camiseta da nena en Madrid, Aranguren sinalou que a “memoria de Asunta merece máis detemento, non tanta ambigüidade e dar co culpable”. “Hai alguén aí, fóra, solto”, resumiu.

Así mesmo, recordou ao xurado que “as garantías son fundamentais” e que o dereito á presunción de inocencia, ademais de xurídico, é “ético”. “É mellor que haxa unha persoa culpable na rúa que un inocente no cárcere”, incidiu, para pedir despois que “prescindan de prexuízos”, xa que “os prexuízos enchen aquilo que non encaixa”.

PRIMEIRAS SOSPEITAS

Segundo contou o letrado, as “primeiras sospeitas céntranse sobre Rosario” porque á policía “lle parece precipitada a denuncia”, aínda que defendeu que os pais levaban “dende as 19.00 horas sen saber nada da nena” e estaban “francamente preocupados”.

Non obstante, o avogado non entrou a analizar a explicación aos repetidos episodios de sedación e atribuíu a depresión prolongada que padecía a nai as “lagoas de memoria” e a falta de información destas situacións, das que “non foi advertida”, asegurou.

Tamén cando denunciou a desaparición da súa filla Rosario Porto atopábase en “situación de shock” e mostraba “problemas de memoria recente”, algo que provocou, defendeu, que dixese que a nena quedara no seu domicilio e non na rúa, xa que “tiña plena convicción de que, cando a nena pide volver a Santiago, é porque vai estudar”.

“RAIA A SUBNORMALIDADE”

Gutiérrez Aranguren puxo en dúbida que un asasinato que a acusación considera “planificado” presente esta cantidade de indicios. Neste sentido, dixo que aspectos como levar á nena a clase con síntomas de sedación se efectivamente se drogou, quitar as alfombrillas traseiras do coche pero deixar as de diante ou esquecer as cordas xunto ao cadáver e na casa de Montouto é “algo que raia a subnormalidade”.

Así mesmo, asegurou que se Porto levase o cadáver de Asunta no chan do vehículo á súa saída de Montouto “non se pararía a falar” cos seus veciños e os cans que estes estaban a pasear, aventurou, “ladrarían”.

O avogado evidenciou todas as probas practicadas que non puideron ser concluíntes, como a da terra ou a das cordas, asegurou que se a nena fose asasinada no cuarto de Montouto e “vomitase”, este resto tería que aparecer nalgunha parte, e apuntou que “non hai nin sequera un obxecto compatible coa sufocación”.

SEN MÓBIL

Outro dos puntos postos de relevancia polo avogado defensor é a ausencia de móbil para o crime. Neste punto recordou que ao inicio da investigación falouse dun posible móbil económico a causa da herdanza dos avós, algo que foi despois descartado.

“Como o tema do móbil da herdanza non callou, se buscou outro: unha enfermidade mental de Rosario que xustificase por se mesma a posibilidade de cometer un feito tan brutal”, indicou Aranguren, tras o que evidenciou que a peritaxe psiquiátrica non inclúe tal patoloxía.

Sobre a posibilidade de que Asunta “lle estorbase” á súa nai, indicou que a “felicidade e complicidade” coa súa filla eran “absolutas”, que era unha nena “desexada” e á que “potenciaba as súas capacidades” con múltiples actividades. Tampouco deu credibilidade á tese de que Basterra colaborou no crime para retomar a relación. “¿Imaxínanse recuperar a relación da parella matando unha nena?”, preguntou.

HORA DA SEDACIÓN

Nas conclusións, Gutiérrez Aranguren puxo en dúbida o período fixado da sedación durante a comida, dado que iso implicaría un “punto álxido” de síntomas “de dous a tres horas” e Asunta saíu de casa do seu pai andando ás 17.20 horas.

Ao mesmo tempo, deu credibilidade aos testemuños que apuntan ver a Asunta co seu pai ás 18.30 horas e soa ás 19.20 horas camiñando pola cidade e sostivo que a hora da morte se produciu despois das 20.00 horas que fixan os forenses. Neste punto, apoiouse na declaración do veciño da pista que a media noite dixo non ver o corpo.

En caso de que a sedación se producise “en Montouto”, o avogado expuxo a pouca lóxica de “matar un fillo na planta superior” da vivenda, coa “dificultade” que implica “subila sedada” e “baixala de novo” para introducir o seu cadáver no coche. No cuarto no que todo se produciu, engadiu, “non hai rastros”.

Sobre o percorrido que Porto di que realizou o día da morte da súa filla, Aranguren rexeitou que se produza ningunha contradición coas gravacións das cámaras e sostivo que a acusada “nunca fixo unha aseveración firme de que fora por alí”, senón que estableceu a ruta que “cría” realizar.

Tamén apuntou que Porto tardou moito máis en regresar a última vez a Santiago que na ida porque ás 21.00 horas o tráfico na cidade era máis intenso. Se tivese que desprazarse ata a pista forestal e “colocar” alí a nena, aventurou, “non lle daría tiempo”.